Abdüllatif Uyan

Devlet memurlarından var idi ki birisi, Hazreti Mevlana'ya pek çok idi sevgisi. Onun sohbetlerinden alırdı ki öyle tat, Yanından ayrılmayı, istemezdi bir saat.

Vaktiyle iki mü'min, bir vak'a üzerine, Sinirlenip küstüler, sonra birbirlerine. Lakin arkadaşları, bu hale üzüldüler, Hazreti Mevlana'ya gelip haber verdiler.

Hazreti Mevlananın talebesi içinde, Bir kimse var idi ki, Celaleddin isminde. "Mevlana", bir gün onu yanına çağırarak, Kayseri'ye gönderdi, bir de mektup yazarak.

Vaktiyle Moğollar'ın Anadolu Valisi, "Noyan Han" nâmı ile zalim, gaddar birisi, Konya'yı muhasara etmiş idi bir zaman, Sıkıntıya düşmüştü, Konya'da her Müslüman. İnsanlar, "Mevlana"nın huzuruna geldiler, Vaziyeti arz edip, dua talep ettiler.

"Hazreti Mevlana"yı çok seven genç bir kimse, Mısır'a gidecekti ticaret gayesiyle. Mani olmak istedi, lakin akrabaları, O ise gitmek için, yine verdi kararı.

"Hazreti Mevlana"ya talebe olanlardan, Biri, haccı ifaya gitmiş idi bir zaman.

Vakti ile bir tüccar, mal için bir gün yine, "Tebriz"den yola çıkıp geldi "Konya" iline. Bir de dini suali vardı ki bu kişinin, Bir ehlini arardı, o şeyi sormak için.

Mevlana zamanında, "Siracüddin" isminde, Bir kişi var idi ki, vardı dînî ilmi de. Ve lakin "Mevlana"yı iyi tanımıyordu, Onu küçültmek için, gayret sarfediyordu.

Hazreti "Mevlana"nın vardı bir talebesi, Pek çoktu hocasına bağlılığı, sevgisi. İsmi "Celaleddin"di, at alıp at satardı, Hazreti Mevlana'ya hizmete can atardı.

O zamanlar Konya'da, var idi ki bir kimse, İslamın kıymetini anlatırdı herkese. Hazreti Mevlana'ya, hem de talebesine, Hassaten çok itibar eder idi hepsine.

"Bedreddin-i Tirmizi" adında biri vardı, Simya ile uğraşır, yani "altın" yapardı. "Mevlana"nın ismini birinden duydu bu zat, Ziyaret etmek için, Konya'ya geldi bizzat.

"Mevlana" zamanında, var idi ki bir kimse, Hazreti Mevlana'yı sevmezdi her nedense. Hatta onu, dışarda görmüş idi bir günü, Hemen, öbür tarafa çevirmişti yüzünü.

"Mevlana hazretleri" ezan işittiğinde, Diz çöküp dinler idi, büyük huşu içinde.

"Mevlana hazretleri", kendi talebesine, Derdi ki; (Hiç kimseden, istemeyin bir nesne. Allah'tan isteyin ki, ihsan eder Rabbimiz, Kuldan bir şey bekleyen, değildir talebemiz. Kim kullara el açıp, beklerse bir menfaat, Bizden iki cihanda, beklemesin şefaat.)

Mübarek hanımları anlatır ki şöylece; "Mevlânâ" eve gelip, namaz kıldı bir gece. Namazını bitirip, el kaldırdı duaya, Ağlayarak yalvardı Allahü tealaya.

"Mevlânâ hazretleri" merhamet sahibiydi, Hayvanlara bile o, gayet şefkatli idi. Bir gün sevdiklerinden, para verip birine, Bir ekmek aldırarak aldı onu eline.

"Hazreti Mevlana"nın çoktu kerametleri, Yetişirdi herkese yardım ve himmetleri. Bir gün Sultan Rükneddin, otururken evinde, Hazreti Mevlana'yı gördü birden önünde.

O zamanlar Konya'da, Mevlânâ hazretleri, Camide insanlara vaz ederdi ekseri. Hazreti Musa ile, Hızır'ın meşhur olan,

"Şemseddin-i Tebrizi" göçünce o âleme, Mevlânâ çok üzülüp, gark oldu bir eleme. Ayrılığın verdiği hasret ile bu sefer, Söyledi nazım ile, çok güzel kasideler.

Sultan Veled, durumu arz edip "Tebrizi"ye Yalvarınca, "Efendim Konya'ya dönün" diye. Onun bu ricasını, kırmayıp o da tekrar, Konya'ya dönmek için, o anda verdi karar.