Yetenekli Kalemler

Biz ön yargılarımızla hareket ettiğimiz birçok şeyin sonunda ufaktan da olsa pişmanlık yaşıyoruz.

Değerlerimize ve dünyamıza sahip çıkmalıyız. Maalesef bugün dünyanın en güzel yerleri, insan elinin değmediği yerlerdir. Dünyada açlıktan ölen insanlar, çocuklar var. Diri diri yakılan masumlar var. Bilimi bir araç olarak görmeliyiz. Bütün gaye ve gayret insanlığın ebedi saadeti olmalıdır. Yaradan’ın bütün emirleri insanlığın mutluluğu içindir. Yunuslar, Mevlanalar bu hakikati şakıyan bülbüllerimizdir.

Bizler her şeyi yaptık, başardık; fakat gönüller arasındaki bağları kurmayı başaramadık. Başarı çalışma ile doğru orantılıdır. Ne kadar emek, o kadar başarı. Bütün dâhiler ‘deha’yı, çok çalışmak olarak tanımlamışlardır. Allahü teâlâ vaadinden dönmez. Şuara suresi 20. âyetinde mealen "Bir kimse dünya nimetlerine kavuşmak isterse istediğini veririm, ahiret için çalışana da karşılığını bol bol veririm" buyurulmaktadır. İstemek lafla olmaz. Türk Aynştayn’ı Oktay Sinanoğlu, Amerika’da insanların günde 18 saat ders çalıştıklarını, laboratuvarlarda, kütüphanelerde sabahladıklarını yazmaktadır. Bu insanlar ilahi ve insani değerlere sahip olsalardı kim bilir dünyamız ne kadar güzel olurdu.

Bilim gerçeği arayıp bulma çabasıdır, aşkıdır. Deha çok çalışmaktır. Dâhi en çok çalışandır. Bunlar idealist insanların işi olabilir. Sevdası olmayanın, yüreği yanmayanın harcı değildir. Her şeyde olduğu gibi bilimin temeli de aşktır. Şair ne güzel söylemiş, "Aşk imiş her ne var âlemde" diye...

​Fatih Sultan Mehmet 21 yaşında iken İstanbul'u fethetmenin plânlarını yapıyordu. Fetih öncesinde bu fethi yapabilmek için kindi milletinin ruh hâlini anlamak istiyordu.

Hani “insan yaşlanır ancak, gönlü yaşlanmaz” denir. Anlatılmak istenilenlerden birisi de; gönül küçükken büyür, sonra gençleşir ve son olarak delikanlı olup öyle kalır.

Yeni işler yapmaktan korkmayalım. Otuz yıldır "ben kitap yazdım, nasıl yayınlayacağım?" diyen herkese 1 kuruş talep etmeden destek oldum.

“Benden nefret edenlerden nefret edecek zamanım yok, bana değer verenleri sevmekle meşgulüm...”

Bilmiyorum anne çok mu soru soruyorum?

“Bilmek” yönünden insanları dört gruba ayırmışlar.

Size kısacık bir hikâye, bir masal anlatacağım ancak, eksik yerlerini herkes kendisi tamamlayacak.

Çocuklar masalları sever, büyükler de hikâyeleri. Masal ve hikâyelerle öğrenilenler daha kalıcı izler bırakıyor, kolay kolay unutulmuyorlar. Masal ve hikâyeler neden sevilir ve neden unutulmaz etkiler bırakır?

Desem ki; “Ah köpoğlusu” seni benden, beni senden kopartanların yedi ceddine...

Çocukların dünyasına inmeliyim, onları övmeliyim. Aşırı hareketlerini, eleştirmek yerine onlara kendimi kabul ettirmek için beğenmeli ardından kibarca rica etmeliyim:

Biraz uzaklara… Tarihin derinliklerine gitmeye ne dersiniz bugün?

Haydi! Gülümse arkadaş; Her şeyi koy bir kenara… Sıkıntıları, acıları, dertleri; sana yapılan haksızlıkları, kötülükleri, seni üzenleri unut, hepsini koy bir kenara.

“Bir zamanlar bir oduncu varmış. Küçük bir evinde mütevazı bir hayat yaşıyormuş. Sattığı odunların parasıyla da geçiniyor hatta herkese iyilik ediyormuş.

Günümüzde insanımıza seminer, konferans açık oturumlarda ise “Başarı”, “değişim”, “markalaşma” gibi hoş kavramlar önerilir. Bence hepsinin geri planında içten içe bir bencillik bulunur… Paylaşmak, yardımlaşmak, kanaat etmek gibi insani duygular köreltilir.

Sorarım sana… Diğer canlılar da insanlar gibi olsaydı dünya nasıl bir kargaşa yaşardı?

Ben sana “aşkım” diyorum… Sen aşka inandığını söylüyorsun…